CONCERT REVIEW

Voor dit dubbelconcert reed ik naar Eindhoven alwaar snel bleek dat er in de wijde omgeving geen parkeerplaatsen te vinden waren, laat staan voor een camper. Dan maar het middenplein opgereden en aan een voorbijrijdende politiepatrouille gevraagd of dat mocht. Ze vertelden mij vriendelijk dat het niet mocht maar dat er niet bekeurd zou worden! Later vernam ik dat de politie in feite in staking was omdat ze te weinig verdienden, en om de stad te laten voelen wat gebrek aan inkomsten betekende, ze geen boetes meer schreven voor banale inbreuken !

Waarom juist voor deze beide groepen gekozen werd bleek snel, ze hadden (familiale) bindingen en speelden op elkaars instrumenten waardoor slechts eenmaal opgesteld moest worden. Er werd pas om 18u aangevangen door The Lost Souls, een vierkoppige groep die meer bekendheid zal hebben in de country als in de blueswereld. Hun muziek valt moeilijk te plaatsen, er zijn invloeden van rootsrock, countryrock, americana en nu en dan blues, dit laatste vooral door het uitstekende gitarwerk van Jerry Brown. Frontman, songwriter en zanger Charley Cruz klinkt meer country zowel wat stem als ritmische gitaar betreft, terwijl bassist zanger en tekstschrijver DJ Ciggaar en drummer Ron Cruz meer pop en blues ritmes produceren, zodat misschien countryblues popsongs ook wel een aangepaste benaming zou kunnen zijn voor hun repertoire. Het paste allemaal wel goed bij de saloonachtige atmosfeer met 2 bars en veel hout in de zaal.

In hun genre zijn ze beslist goed maar omdat het zo mijn ding niet is kan ik er moeilijk een waardige recensie over schrijven. Trage nummers zoals “Cast a little lovin”, “another world”, “secret waste of time” konden mij weinig inspireren. In “Fools” kwamen mooie zuivere gitaarklanken van Jerry bovendrijven. In “the weight” zong hij ook en dit was echt een waardige vertolking van deze traditional. Dit werd allemaal doorsponnen met meer typische country songs zoals “curfew city “,“dead end street”, en het snellere “bullit from a gun”. Meer rocky songs zoals “last episode” en “small town girl” lieten horen dat ze ook buiten hun midtempo thuis waren. Uitblinkers voor mij waren “freeborn men”, een blues met country invloed gezongen door DJ, en “drop dead” dat ook door het publiek met enthousiasme onthaald werd. Wat me echter opviel waren de weinig enthousiaste gezichten op het podium, zelden zo’n uitgestreken gezichten zien spelen, behalve dan bij Charley. Did they really lost their souls? Uiteindelijk was het toch niet alleen cowboystuff, de indianen kregen hun repliek met de Redbone song “the witch queen”, een liedje dat hen wel heel goed lag, goed vertolkt werd en waar de solo gitaar zijn wah wah deftig hanteerde. De helft van de gebrachte songs kwamen uit hun uit 2005 stammende cd en er waren ook eigen nummers bij. Na een uurtje spelen kregen we een half uur pauze waarvan ik profiteerde om wat vragen te stellen aan leden van de volgende band die tussen het verspreide publiek wachtte.

The Rhythm Chiefs was de groep waarvoor ik gekomen was want ik had die pubers 2 jaar geleden al eens gehoord in België en was toen onder de indruk. In 2003 waren ze de jongste bluesgroep met een gemiddelde leeftijd van 13 jaar, nu zijn het nog steeds jonge gasten die een eigen vorm van Texas blues brengt. Drummer Rafael Schwiddessen mocht openen en de cadans bepalen in het instrumentale “power stack” waarin surfgitaar troef was, een stevig nummer dat ik niet van hen verwacht had. Met rollende drums werd verdergezet in “A” waarin we zanger gitarist Dusty Ciggaar te horen kregen. Als de naam jullie bekend voorkomt is dat simpelweg omdat hij de zoon is van de zanger/componist/bassist van The Lost Souls. In tegenstelling tot zijn vader is hij wel heel expressief met het ganse gelaat als ie zijn mond opentrekt. Met “Rich woman” ging het de Texas blues op terwijl “Big time operator” aan een oude twist deed denken. In “Looky here” verbaasde Dusty iedereen met zijn eindeloze repetitieve riffs en verbluffend gitaarspel. Met “Follow your heart” kregen de 2 andere bandleden speelruimte wat resulteerde in een mooie originele en uiterst goed afgewerkte jazzy bassolo door Dany Van ‘t Hof. Het feit dat hij als 8 jarige met een grote contrabas begon les te volgen (hoe hou je zo’n ding vast op die leeftijd?) zal wel een verklaring zijn. Rafael mocht vervolgens ook zijn kunde demonstreren op zijn nieuwe aanwinst, een nieuw Gretsch drumstel met ongeveer 80cm diepe grote trom !

“Rejive inaked” zou de opener worden van hun eerste cd die op 3 maart gelanceerd wordt. “Lorraine” was dan een sneller nummer met zowel een vleugje country als rock. In “Sugar your rug” , een zeer snel countrygetinte song met Jimmy Hendrix einde, kregen we een demonstratie van vingerbehendigheid door Dusty op z’n Fender Strat. “Ruby Lo” klonk heavy en dat genre hadden we die avond nog niet gehad. In “2 Bong and a pick” werd de jonge Nick Cruz (vermoedelijk familie van de Cruz broers van The Lost Souls) op het podium gevraagd. Samen met Dusty begonnen ze aan een trage blues maar gaandeweg versnelde het en kregen we ook jazzy passages voorgeschoteld, helemaal niet slecht. “The crawl” twistte als blues zo hard dat de helft van de nu al beter gevulde zaal begon mee te dansen. Dat enthousiasme verminderde zeker niet toen zowel Dusty als onze bassist Dany samen de rug naar het publiek draaiden zodat we konden zien hoe feilloos ze overweg konden met het ondersteboven achter het hoofd bespelen van hun instrumenten. “Stang swing” moest het laatste nummer worden  en klonk eerst wat jazzy, maar om de vijf voet werd er naadloos overgegaan in passages van ander bekende stukken zoals smoke on the water, Beatle passages en nog vele anderen. In dit lange nummer was het alweer de beurt aan drummer Rafael om op de voorgrond te treden en te demonstreren wat ie allemaal kon, en dat was echt puik werk.

Op het einde kan men niks dan toegeven dat deze drie muzikanten reeds een heel hoog niveau bereikt hebben en gezien hun leeftijd waarschijnlijk nog verder kunnen uitgroeien, er zit nog steeds vooruitgang in wat ze brengen. Op dit optreden speelden ze geen eigen nummers maar er zouden er een paar op hun cd komen, afwachten wat dat gaat geven dus. Versta me ook niet verkeerd met mijn beschrijving van de verschillende gebrachte genres, alle nummers hadden een groot percentage bluesgehalte maar genoten van de divers vermelde ondertonen, wat een welkome variatie in het optreden bracht. Natuurlijk vroeg de enthousiaste menigte om bisnummers en die kregen ze ook, maar in hoogst originele manier in de vorm van een jam tussen beide groepen en familieleden.

Voor het eerste bisnummer mocht Jerry Brown Dusty bijtreden voor het solowerk en maakte de drummer plaats voor kleine broer Darryl Ciggaar (met zijn 14 jaar nu de jongste), en pa DJ Ciggaar achter de microfoon. Voor het tweede bisnummer alweer een drumwissel, nu was het de beurt aan Ron Cruz. Voor het derde bisnummer kroop Rafael er terug achter en het ganse café swingde echt mee met “Lost Boogie”. Het publiek kreeg er maar niet genoeg van en na veel aanmoediging besloot pa Ciggaar om als afsluiter “Good time Charly” te brengen met behalve hemzelf ook Charley Cruz aan de zang, kleine Darryl aan de drums, Dany aan de bas en Dusty op gitaar. Het klonk echt subliem maar ik vermoed dat niet veel mensen dit nog zullen mogen aanhoren. Als afscheid gingen de 9 musici van die avond naast elkaar op het podium staan, 3 van de Ciggaar familie, 3 van de Cruz familie en de drie anderen, een gepast einde voor een uniek optreden. Wat me wel opviel was dat de meeste Lost Soul gasten nu wel lachende gezichten hadden als ze de blues mochten meejammen, en ze daarbij ook heel goed waren. De afterparty stelde niet veel voor en tegen dat we buitenliepen stonden er in plaats van onze staantafel reeds mensen te spelen op een pooltable en was alles volledig opgeruimd en het podium een stuk kleiner. Toch blij dat ik dat uniek familiaal getint dubbelconcert mocht meemaken, het was de verplaatsing zeker waard.

Laurence